Τσιμεντένιος ορίζοντας,
ασφαλτοστρωμένη θάλασσα,
δάση από μέταλλο και γυαλί.
Βαλσαμωμένες πρώην υπάρξεις
σε μουσείο φυσικής ιστορίας.
Γήπεδα μαζικής αυτοκτονίας.
Τεράστιοι καθρέφτες αυταρέσκειας
να πολλαπλασιάζουν
την αρχιτεκτονική κουλτούρα.
Εικονική πραγματικότητα
ελπίδας κι επιβίωσης των αναμνήσεων.
Τα ρήματα παρέλυσαν με την ακινησία.
Τα ουσιαστικά έχασαν πάσα ουσία .
Τα επίθετα έμειναν μόνα στις προτάσεις
με επιρρήματα να ορίζουν τη θέση τους
σε μια ανόητη προστακτική...
κι η γλώσσα παραδόθηκε στην απόγνωση
που φέρνει η παράνοια κι η λύσσα
στο τελευταίο φιλί...
αν μ’ αγαπάς δάγκωσε μου τη γλώσσα,
πάρε μου τη φωνή...
δεν έχει νόημα..
δεν έχει λέξεις...
έχει ένα βλέμμα που σταματά σ΄ αυτόν
τον τσιμεντένιο ορίζοντα.
Αν μ’ αγαπάς βρες το σημείο
που θα ‘θελες να πέσεις και ρίξε με
δεν θα σ’ αφήσω...
