Άνοιξη, κεντάει χρώματα, ψευδαίσθηση ζωής,
σε νεκροκρέβατο από τσιμέντο γυαλί και άσφαλτο.
Ελπίδα σε ζαρντινιέρες, έρωτας σε ιλουστρασιόν σελίδες...
και μια μοναξιά με καινούρια ρούχα και σπασμένο χαμόγελο
σε διαλύτη αλκοόλ και νικοτίνης.
Αισθήσεις βανδαλισμένες και διερρηγμένες με το γάντι του φόβου.
Εγώ τρωω εσένα κι εσύ εμένα, σ’ ένα παιχνίδι για μεγάλα παιδιά
με διαιτητή το χρόνο.
Συσκότιση από σκιές, πλήθος σκέψεις, σπορά του τίποτα.
Παύση για χαμόγελο, όταν το φως ανάβει κι η σκιά τρομάζει.
Παύση για λυγμό όταν το φως σβήνει κι η σκιά σε σκεπάζει να κοιμηθείς.
(κάποια λουλούδια άρχισαν να μυρίζουν, αλλά έκλεισες το παράθυρο
μη και σε κλέψουν...)
