Το πιο καλό μου απόφθεγμα,
ξεκινάει την στιγμή που κοιτάω
την άσπρη σελίδα
και τελειώνει με το που ακουμπάει
το μολύβι σ’ αυτή.
(η τελειότητα του πλατωνικού έρωτα).
Συνειδητή αχρωματοψία με
πλήρη αντίθεση (full contrast),
σκυλίσια ζωή, αλήτικη και επιθετική.
Μ’ έναν μπόγια, ψυχίατρο και δεσμοφύλακα
να με φυλακίζει σε πολύχρωμες
οριζόντιες και κατακόρυφες γραμμές.
(Η γραφή της σκιάς μου)
Τα χνάρια του μολυβιού μου στην πίσω σελίδα
απ ΄αυτή που γράφω, έχουν περισσότερο ενδιαφέρον.
Αρκεί να μη βρω ποτέ τι έχω γράψει,
γιατί είναι σαν να επιστρέφω στο σημείο απ’ όπου
ξεκίνησα...
μια κενή σελίδα λεει πιο πολλά κι υπόσχεται ακόμη
περισσότερα...
