Μια καραμέλα φεγγάρι
να λιώνει κι από λίγο
κάθε νύχτα
σε μάτια αχόρταγα,
βουλιμικά, στ’ ονείρου
τη γλύκα...
στην ίδια στάση,
κάτω απ’ την ομπρέλα
των άστρων,
να περιμένει...
τον εραστή Αύγουστο,
στου νυχτολούλουδου τη μέθη
ν’ αφεθεί
να ξεχάσει,
χρόνια και ώρες,
προσμονής καρτερικής,
ενός πόθου
που γύρευε
να κουρνιάσει
στης λήθης τη μήτρα
μέχρι
οι λαβωμένες
φτερούγες της ζωής
να γιάννουν
κι ελεύθερος
να πετάξει
σ’ έρωτα ουρανούς
με νιότης παραλήρημα
μέχρι να καεί
σε άγριας χαράς λιοπύρι,
κουλουριασμένο
έμβρυο
κάτω απ’ τους βράχους
κύματα θάλασσας
να λιώσουν
πληγές ονείρων
στο αλάτι..
κι η παλίρροια του χρόνου
να πάρει τον Αύγουστο
στ’ ανοιχτά..
κι μοναξιά
κάτω από βράχο
στο κέντρο μιας πόλης
να περιμένει
της νύχτας
το γλυκό αναλγητικό
φεγγάρι,
ν’ ανοίξει τα μάτια
κι η πόλη
να μην υπάρχει
και να’ ναι Αύγουστος
σε μια παρένθεση
από γιασεμί και νυχτολούλουδο
με το μεγαλύτερο
φεγγάρι,
μαργαριτάρι
στο λαιμό
της νύχτας ...
