1/6/08

κύμματα


Ζωή φορτωμένη στ’ ονείρου τις πλάτες

να κόβει κομμάτια της

να το ταΐζει

μέρες και νύχτες

κι εκείνο ν’ ανθίζει

παραισθήσεις θεών

και ταξίδια στο χρόνο,

όπως μια στάλα βροχής

που κυλάει στο τζάμι

για να γίνει δάκρυ

στα μάτια της μέρας,

που χαμένη στη νύχτα ψάχνει

το χτες να βρει καταφύγιο

καταδικασμένη

σ’ ένα αύριο

που στ’ όνειρο

φαντάζει χτες

κι η ευθεία

κύκλος,

που τη ζωή

ζαλίζει

μέχρι

να χάσει

τα βήματα

να πέσει

τρεκλίζοντας

να την σκεπάσει

τ’ όνειρο

να τραφεί

από τις σάρκες της

και λεύτερο

να την παρατήσει

στο κέντρο του κύκλου

σπονδή φωτιάς

που καιει τον πάγο

και γεννάει σύννεφα

που αλλάζουν μορφές

θεϊκή παραίσθηση

φαντασία

ονείρων

τέκνο.